Bu Blogda Ara

26 Mart 2009 Perşembe

ANKARA YOLCULUĞU.........


ankara.......doğduğum,büyüdüğüm,okuduğum,aşık olduğum,evlendiğim ve evlilikle birlikte ayrılmak zorunda olduğum şehir....bilenler bilir ankaranın havasında memur kokusu vardır ve o koku siner üzerinize ,hareketlerinize....bir ağırlık, protokol sinmiştir sanki davranışlarınıza....gezip gördüğüm şehirler içerisinde de bana hep en düzenlisi ankaraymış gibi gelir...



babam tübitakta çalışırdı ve bu sebeptenmidir bilemiyorum çocukluğumun en güzel kareleri hemen yakınındaki kuğulu parkta geçti....ve yine tesadüfmüdür evlilik teklifimide bu parkta aldım....çocuğumuda işte bu şehirde büyütmeyi çok isterdim....ama hayat insanları doğduğu yerden koparıp doyduğu yere doğru sürüklemek zorunda bırakabiliyor...anılar , sevdiklerin birer birer o şehirde kalıyor...yaşanamayanlar diziliyor sırasıra , sonra özlem gittikçe artıyor....alışırsın diyenler sana birer yalancı gibi gözükmeye başlıyor...alışamıyorsun....alışmış gibi davranıyorsun...işte bu nedenle ankarayı sıksık ziyaret ederim....alışamadığım kısmı birkaç aylığına doyurmak adına....
yine lafı çok uzattım ....
oğlumla bavullarımızı aldığımız gibi ankaraya gittik....ankaraya artık bahar gelmiştir birlikte yükselde gezeriz, kuğulu parkta kuğulara simit atarız,botanikte gezeriz anıtkabiri ziyaret ederiz,çiftlikte hayvanları görürüz umuduyla ama ne mümkün samsun a kadar yağmur eşlik bize samsundan sonra ise yoğun kar.....otobüsten indiğimizdeyse ankaranın meşhur ayazıyla karşılandık....ayazını bile özlediğim ankara bu sefer yanımda can olduğu için tam bir işkenceye döndü....ve kaldığımız on gün boyuncada sürekli yağış ve soğuk hava hakimdi....sadece alışveriş merkezlerini gezmekle yetinebildik....can biraz hayal kırıklığına uğradı biliyorum örneğin anıtkabire gitmeyi gerçekten çok istiyorduk ama oğlum:
"annecim bazen her istediğimiz olmayabilir...." diyecebilecek kadar olgunlukla yaklaştı duruma...
bazı hayallerimizi erteledik ama yıllar önce eşimle elele gezdiğimiz yollarda oğlumla yürümek inanılmaz heyecan vericiydi....bir kez daha iyiki dünyaya getirmişim kuzucuğumu dedirtti....



çok fazla fotoğraf çekemedim...sanırım biraz tembellikten....elimizde olanlar bunlar.....










"çarpışan otolara nihayet binebildik....."






anneanneye bolbol şımardık.....







kuzenimiz rana'dan bir sürü yenişey öğrendik........




buarada rana ile birlikte uyumaya alıştık....




zaman zaman yorgun düşüp koltukta uyuyakaldık..........






ama en keyiflisi eniştemize çadır yaptırıp altında oyun oynamaktı sanırım.....






Hiç yorum yok:

Yorum Gönder